روزنوشتِ پراکنده_موقت

(امروز حساب کردم دیدم از خونه ی ما تا دانشگاه با مینیبوس یا اتوبوس ، دو تومن میشه اما اگه بخوام با ماشین خودمون رسونده بشم دانشگاه ، گرونتر درمیاد :| )

•از اونجایی که اینترنت قطعه ، دیگه پروفسور گوگل به سوالاتمون پاسخگو نیست و بیشتر از هر وقتِ دیگه ، با کتابهای رفرنسمون ارتباط برقرار کردیم! کتابدارمون هم از این همه مراجعه کننده به وجد اومده بود!

• ۱)اونروز! ساعتِ بین کلاسهامون بود ، بارون شدید هم بود ، نمیشد پامونو از دانشکده بذاریم بیروناینترنت هم قطع بود.حرف زدیم ،پنجره ی کلاسو باز کردم و از منظره ی قشنگش عکس گرفتم ، درس خوندیم ، دوباره حرف زدیم (اینبار بحث درمورد ازدواج بود با حضور بزرگترای کلاس که مشاور ثابت این مقوله هستن : )) ) و عجیب زمان نمی گذشت.حالا اگه اینترنت وصل بود و دو دقیقه میومدم وبلاگها رو بخوندم ، دو ساعت گذشته بود :|
قبل از همه ی اینها ، دوست داشتم کمی برم زیر بارون.به هرکی میگفتم بیا بریم میگفت نه شدیده، خیس میشیم و خلاصه کسی پایه نبود‌‌‌‌.
۲=ظهر)دم پنجره بودم داشتم هم لذت میبردم هم حسرت زیر بارون رفتن میخوردم محوطه خلوتِ خلوتتتت بود فقط هراز گاهی یه زوج عاشق ، جیک جیک کنان رد میشد و بینندگان! رو بیشتر هوایی میکرد.از شدت بارون کمتر شده بود دیگه به زور سه نفرو برداشتم رفتیم بیرون و با ینفرشون رفتیم زیر بارون(خودش داوطلبانه اومد دیگه با زور من نبود^_^).خیلییییی خوب بود اصلا عاااااالی بود.البته زیاد نموندیم.
۳=۶ عصر) نشسته بودم تو مینی بوس که برم خونه.همچنان بارون بود و همه ی سقفش چکه میکرد :| پشت سرمون دوتا از برادران دانشجو نشسته بودن و داشتن درمورد بنزین و قطعیِ اینترنت و بارون حرف میزدنگاهی هم بقیه از بقیه ی صندلی ها تو بحثشون شرکت میکردن
وضعِ منو دختر بغلیم : داشتیم جوری خودمونو تنظیم میکردیم که کمترین میزان قطره از سقف چکه کنه رومون.
یهو پسر عقبی با خنده خطاب به ما گفت "خواهرم بیخیال ببین ما هم داریم دوش میگیریم :/ آب روشناییه!" : )
۴=۶ و نیم عصر) پیاده شدم و حدود ۷ دقیقه تا خونه باید پیاده روی میکردم.همچنان باران،منم بدون چتر.رسیدم تو خیابونمون جوریکه دورتر ، خونمون دیده میشد ولی از یه تقاطع باید رد میشدم‌‌حالا این خیابونی که باید ازش رد میشدم خیابونیه که همیشه دوقطره آب بریزی توش ، یه دریایی راه میفته بیا و ببین:/ اون موقع هم دریا شده بود.هرچی دوطرف خیابون رو نگاه میکردم که ببینم از کدوم طرف برم که خشکی باشه ، نبود و کل خیابون پر آب بود.جوریکه ماشین رد میشد ، آب میومد رو پیاده رو ها.
یکم فکرکردم که از کدوم طرف برم که مطمئن باشم میتونم از خیابون رد بشم .آخرش زنگ زدم خونه.گفتم الان من اینور آبم شما اونور آبید بیاید از اینور آب براتون جنس قاچاق بفرستم : )) نه ببخشید اینو نگفتم :/ لوکیشن دادم و شرایط رو گفتمگفتن بایست همونجا الان داداش به دادت میرسه.
منم با چشمان قلب قلبی گفتم باش فقط چتر هم بیاره با خودش ♡_♡
یکم با ذوق اینکه الان نجات پیدامیکنم و الان چتر میاره ایستادم(هنوز کاملا به عمق واقعه پی نبرده بودم).همچنان بارون.منم همچنان درحال خیس شدن.فین فینِ دماغ هم خیلی وقت بود شروع شده بود
یهو دیدم داداشم با یه ژست خیلی نجات دهنده گونه و انگار که پیش خودش میگه برم ببینم باز این دختر کجا کارش گیر کرده میاد.
بارونی تنش بود و از این چکمه پلاستیکی زردها(البته مال ما صورتیه!) که باهاشون میرن تو آب پوشیده بود و یه چتر هم دستش.
حالا که رسید به عممممق فاجعه پی بردم.داداشم و چتر اونور آب من؟! اینور آب :// درواقع چتر اونور آب بود من اینور :/ درواقع همچنان من و باران و دل سپردنِ اجباری! : )
 تا وضعیتو دید گفت چرانگفتی تیوب بیارم؟! : )))
جوری بود که حتی نمیشد اون با چکمه هاش بیاد اینور خیابوندیگه با ناامیدی جزوه مو دراووردم سریع تلقِ جلدشو کندم و گرفتم بالا سرم.روپوشمم از کیفم دراووردم انداختمش رو سرم(از جمله کاربردهای روپوش سفیدمون)
یه جهت رو انتخاب کردیم و همینطور رفتیم به امید اینکه یکم خشکی پیدا بشه تا بتونم از خیابون رد بشم‌‌.کلی راه رفتیم و با مشقت یه راهی برای رد شدن پیدا کردیم و بالاخره خداروشکر رسیدیم خونه‌‌‌.
+حسابی تلافیِ همه ی حسرت زیر بارون رفتن ها دراومد.

پاییز و آب و هواش رو خیلی دوست دارم.کلا به واسطه ی گرمایی بودنم از هوای سرد و بارون خیلی استقبال میکنم.منطقم هم اینه که مگه تو سال چندبار بارندگی داریم یا مگه تو یک سال چند روز هوا سرده؟!!!
میدونم انصافاً منطق بی معنی ایه ولی بنظرم خیلی اعتقادِ قشنگیه :| ^__^

•این روزا برای هربار رفتن به پایگاه بسیج دانشگاه مون و شرکت تو پایگاه های امدادهای هلال احمر باید کلی با خانوادم صحبت کنم و فقط درصورتیکه اجازه بدن میتونم برم.

•یکی از نتایج  ۴،۵ روز بی اینترنتی اینه که ۱۱۱ تا پستِ نخونده شده دارم.انشاءالله به نظرات هم هرچی زودتر پاسخ میدم.